به نام خدا

چه کسی می داند فرود یک خمپاره چگونه قلب انسان‏ها را می درد؟ چه کسی می داند آتش جنگ یعنی چه، سوختن يعني چه، یعنی اضطراب که کودکم کجاست؟ جوانم چه می کند؟ دخترم چه شد؟ به راستی چه کسی می داند نبرد تن و تانک چگونه است؟ چگونه سر 120 دانشجوی مظلوم زیر تانک له می‏شود؟

تا به حال سؤال‏هاي امتحان دانشگاه خونین «جنگ» را خوانده اید؟

گلوله دوشکا با سرعت اولیه خود از فاصله هزار متری شلیک می شود و در مقصد به حلقومی برخورد می‏کند آن را سوراخ می کند و گذر می کند. حال چگونه مي‏توانيد تكه‏هاي آن را دريابيد که در کجا افتاده؟ کدام گریبان پاره می شود؟ کدام کودک در خلوت اشک می ریزد.؟

چگونه می توانیم درها را به روی خود ببندیم و چون موش در انبار کلمات کهنه کتاب لانه بگیریم؟ کدام مسأله را حل می کنیم؟ برای کدام امتحان درس می خوانیم؟

صفایی ندارد ارسطو شدن خوشا پرکشیدن پرستو شدن!

    شهدا رفتند و به آرمان های خویش رسیدند و سجده بر خاک کوی دوست زدند. کبوتران عاشق رفتند؛ ولی خط غباری از راه خویش برای ما به جای گذاشتند. اگر خوب بنگریم، در این دنياي پرغبار، خدمت بی منت و سوختن جسمشان را برای نسوختن حتی یک نهال در این خاک زرخیز و بر باد رفتن خاکسترشان را برای بر باد نرفتن دین، ایمان و ناموس این مرز و بوم می بینیم و می فهمیم و در جان و تن خویش حس می‏کنیم.

    پس سلام بر لاله های خونین؛ چرا كه در سرزمین گلبرگ های پرپر شده شقایق، رو به قبله گل ها باید سلام کرد. سلام بر آنانی که در آخرین فراز زیارت نامه خود به زیارت سبزترین سیرت و سرخ ترین صورت تاریخ نائل شدند.

سلام بر اشک های جاری مناجات بر گونه های خاکی و خونین، سلام بر دست های بریده شده، سلام بر تن های بی سر و سرهای بی تن، سلام بر سینه های سوخته در سنگرها، سلام بر پیشانی‏هایی که بوسه گاه گلوله شدند، سلام بر کوله پشتی های لبریز از عشق، سلام بر پلاک پیکرهای قطعه قطعه شده که شناسنامه آیندگان شدند و سلام بر لب های سیراب از عطش عشق

لبیک یا شهید

سجاد اشتری